ای که به رنج هام رنگ امیدی

حقیقتا خاص بوده.خودم خواستم که خاص باشه و با قبل فرق کنه.22 سالگیمو میگم :) کارایی کردم که شاید بزرگ نبوده اما بخش بیشترش به خاطر خودم بوده و تا قبل این نمیکردم.یه هفته ی کامل هرروزشو رفتم کافه های مختلف.البته هنوز نتونستم تنها برم اما به زودی اینم تجربه ش میکنم.با موبو و علی هم بالاخره رفتیم بیرون و خوش گذشت.چندجا هم رفتم خودم واسه کار پرسیدم وبعد به مامانم گفتم:)حتی تنها رفتم یه مصاحبه کاری.نه که آسون باشه،استرس داشتما.دستام خیس عرق شده بودن.اما خودم منبع