مثل اینکه هر چیزی یک عمری داره.یه سرآمد که نمیشه ازش فرار کرد.اون خوشی اولیه رو ندارم دیگه.یه تایمایی هست که غربت و تنهایی عظیمی با صدای خنده و حرفی که از بیرون میاد مخلوط میشه و بهم غلبه میکنه. من هرچی کمتر حرف بزنم، کمتر میشم.اگه زیادی هم حرف بزنم از خودم بدم میاد.دلم میخواد صحبت کردنم از نظر حجم، متعادل و از نظر تداوم، نوسان دار باشه. بالاخره کاراموزی های این ترم داره تموم میشه.الانکه دارم مینویسم فقط 4 روز لانگ ازش مونده. منبع
درباره این سایت