به اخطار ها توجه نکردیم،.متوجه غیرعادی بودن وضعیت شده بودیم اما نتونستیم به خودمون بقبولونیم.دنبالِ انتقام جویی نیستم.طلسم شده انگار این وبلاگ.از هرکی که تعریف میکنم برعکس میشه.تصوراتم که به جای خود،باورهامم خراب میشه.حرفهای مشاور توی سرم چرخ میخوره."شما که اصلاح گر جامعه نیستید".نیستم.اما .کاش بشه خوبش کرد."از این آدمها زیاد خواهید دید.فراوان! " .مثل پتک میخورد توی سرم.یعنی انقدر ایده آل گرام؟ که دلم میخواست باور کنم آدم خوبی هم ممکنه توی دنیا پیدا بشه ؟ پس چه فایده ای داره بین این آدما زندگی کردن؟
"اگه خیلی مردین خودتونو درست کنین.اون احساس کم ارزشی ،کمبود اعتماد بنفس و هرچیزی که باعث شده جزئی از این ماجرا باشید رو برطرف کنید"قبول میکنیم.اما هنوز سخته باورش که اون آدمی که فکر میکردیم نباشه.همون آدمی که خودش نشون میده نباشه.سخته."من اگه جای باباهاتون بودم نفری یه کشیده میزدمتون! " میخندیم :) حالمون بهتر شده.برعکس محدث من دنبال انتقام جویی نیستم.حتی دیدن و حرف زدن باهاشم به اندازه اون برام آزار دهنده نیست.ترجیح میدم فقط فاصله مو باهاش رعایت کنم تا دومرتبه دست و پامو نگیره.دوباره دلمو به تکاپو وادار نکنه.
سر آخرین روز این ترم و مشغول پر کردن برگه ی امتحانشم.هی کنار ردیف ما میره و میادمیره و میاد.متوجه مکثش میشم و دست از نوشتن برمیدارم.سرمو میارم بالا و میبینم که با اون لبخند گشادش ایستاده بالا سرم.قلبم تند نمیزنه، اما لبخند میزنم.انگار که هیچ اتفاقی نیفتاده.
بعدشم حالم خوبه.اما حال محدث بد میشه.
شاید در قبال من هنوز کاری نکرده باشه و بشه خوبیاشو نگه داشت و ذهنُ فریب داد.اما در قبال اون واقعا بی اخلاقی رخ داده.خیلی چیزهاش بستگی داره به دخترِ سوم!.اگر اونم شبیه ما باشه دیگه جای انکار و خوش باوری نمیمونه تو فکرم.
شاید واقعا نباید دنبال پیدا کردن آدمهای خوب بود.شاید واقعا وجود ندارن.شاید بیخود امیدوارم که آدمهایی باشن که واقعی ان.
حال بهتری دارم.از این لحاظ که به مُردن فکر نکردم یه مدت.به مُردن فکر نکردم چون اصلا به هیچ چیز دیگه ای فکر نکردم که طبق معمول به نتیجه ی مرگ برسونتم.
با این حال در ذات مثل همیشه ام
یه آشفته ی سرگردون که هیچی نمیدونه و هیچ فکری نمیکنه
یه سردرگم که باور نداره به چیزی
.
شاید ,نکردم ,واقعا ,نیستم ,میشه ,شاید واقعا ,جویی نیستم ,انتقام جویی منبع
درباره این سایت